De kerkbanken waren goed gevuld tijdens de oecumenische viering op zondag 15 januari jl. Dat zingt best lekker! En een flink samengesteld koor ging ons daarin voor. Predikante Heleen Weimar daagde de kinderen voor het altaar behoorlijk uit. Want wie durft mekaar hier een hand, een zoen of een echte knuffel (een ‘hug’) te geven? Best heel spannend. En zouden wij, in de banken verscholen, het hebben nagedaan? Ze deed het zelf voor en vertelde toen over het woord verzoenen. Daar zit die zoen in. Maar moeilijk dat het soms is!
Gezamenlijk beleden we onze schuld. En tegelijk werd symbolisch een muur gebouwd, met hulp van de kinderen. Op de bouwstenen stonden woorden als ‘gebrek aan liefde’, haat en minachting’, ‘valse beschuldiging’, ‘discriminatie’. Later werd deze muur ook weer afgebroken en gaven we elkaar de hand, de vredesgroet.
De kinderen deelden aan het eind van de viering aan ieder een klein steentje uit. Met deze steentjes samen werd vervolgens bij de koffie een nieuw bouwwerk gebouwd. Samen kerk?
Diaken Bert van Wilgenburg besloot zijn preek met de hieronder afgedrukte tekst, die hemzelf inspireert en velen van ons hopelijk ook:
“Ik weet iets goeds van jou”
Zou de wereld niet beter zijn,
als iedereen die ik tegenkom zou zeggen:
‘Ik weet iets goeds van jou!’
En dan spontaan mij deed wat goeds?
Zou ‘t niet fantastisch heerlijk zijn
als elke handdruk zeggen zou:
– van harte en oprecht gemeend –
‘Zeg kind, ik weet iets goeds van jou!’
Zou ‘t leven niet blijer zijn
als je ‘t goede steeds prijzen zou,
want werkelijk bij al ’t kwaad
is zoveel goeds in mij en jou.
Zou ‘t niet een fijne houding zijn
als iedereen zo denken zou:
‘Jij weet een beetje goed van mij;
en ik weet iets goeds van jou!’
