Nadat Helen vorige week door de bisschop tot diaken werd gewijd, mochten we vandaag luisteren naar een inspirerende overweging tijdens de zondag van het dochtertje van Jaïrus. In haar verhaal kwamen elementen uit de verschillende lezingen naar voren. Vanuit haar benoeming als diaken, met als specifieke taak te zorgen en de ‘handen’ van de parochie te zijn, benoemde Helen dat niet zij alleen, maar wij allemaal samen die handen naar buiten toe zijn. Ze stipte de bijbelse oproep aan om te delen van wat we hebben, zowel in materie als ook in bijvoorbeeld tijd en aandacht. Waarbij ons nooit gevraagd wordt om meer te geven dan we hebben of kunnen missen. We mogen delen van onze overvloed en daarbij voldoende overhouden voor onszelf.
Ook wierp ze de vraag op of niet in ieder van ons soms de gelovige, soms de twijfelaar en soms de onverschillige schuilt. Daarbij was zelfs ruimte voor een spontane lach door de kerkbanken heen, toen ze het beeld schetste van de gelovige voor, de twijfelaar in het midden en de onverschillige achteraan. Want het was absoluut niet haar bedoeling daarbij te wijzen op de plek die velen van ons (vanwege de knielbanken) vaak achterin ons kerkgebouw kiezen.
Een mooie, bevlogen introductie van onze kersverse diaken, leuk! Met als bonus ook nog haar heldere stem die ons ‘Looft en Dank’ toezong.
Zo plechtig en groots als de viering vorige week was, zo mooi ook deze ‘gewone’ viering vandaag.
Laurette
Preek teruglezen? Klik hier.