Zondagochtend, half tien.
De kerkdeuren van de st. Vitus zijn nog dicht, maar in de Akker lijkt een klein clubje mensen zich al verzameld te hebben. De misdienaar van dienst loopt wat verward over het plein, maar enig informeren bij een paar medeparochianen leidt al snel tot de oplossing: een oecumenisch ontbijt!
Niet alleen een oecumenische viering deze keer, maar daaraan vooraf kon men in de Akker neerstrijken om met elkaar van een ontbijtje te genieten. De dienst kon wachten tot half elf.
Extra uitslaaptijd dus! Mits ondergetekende dienaar met ’t blonde koppie even had nagedacht en in de agenda de tijd had gecheckt… helaas!
Maar deze teleurstelling verdween al snel bij het eerste kopje koffie in de akker en het gezellig gesprek met de parochianen uit de Regenboogkerk en de Onze-lieve-vrouwe.
Gestaag vulde de Akker zich met ontbijters uit alle drie de kerken en bij aanvang van de dienst zat de Vitus van voor tot achter vol!
De dienst werd geleid door de Roomse pastoor Stef de Wit, dominee Heleen Weimar en onze eigen pastoor Leen Wijker. Het thema draaide dit jaar om de moederkerk in Jeruzalem als aardse geloofsgemeenschap en onze relatie met deze bron, van waaruit wij onze eigen situatie opnieuw kunnen bezien.
Dominee Weimar vertelde in haar preek over de situatie in Jeruzalem en de problemen die zich daar in de samenleving voordoen tussen de verschillende geloven. Hiermee ging ze in op een vraag die we reeds ’s ochtends al op ons ontbijtservetje aantroffen;
“Welke uitkomst zou het voor jou de moeite waard maken om je in te zetten voor de eenheid van de kerken?”. Een vraag die, dacht ze, wellicht makkelijk te beantwoorden zou zijn door de inwoners van Jeruzalem; ‘gelijke rechten’, ‘saamhorigheid’, er zou een hoop te winnen zijn.
Dit trok zij door naar de situatie in Hilversum, waar wij weliswaar dergelijke problemen niet of nauwelijks kennen maar waar we ons wel kunnen afvragen of onze samenwerking en mate van eenheid wel actief en sterk genoeg is.
Tevens kwam het verhaal van Jacob en Esau aan bod, waar de bedrogen broer zich uiteindelijk weet te verzoenen met de gevluchte Jacob—of, Israel, na zijn gevecht met God en geweten en de daaropvolgende nieuwe naamgeving. ’t Is toch je broer.
De kinderen werden aan het werk gezet met eenzelfde idee van ‘bij elkaar horen’. Voordat zij naar de kinderkerk gingen knutselden ze met pastoor Wijker drie aparte, verschillend gekleurde schuimringen aan elkaar tot één heel grote (!) ring. Drie aparte kerken, alle drie apart ‘gekleurd’, maar als je in de cirkel stapt die ze samen vormen hoor je toch bij elkaar.
Met het lichtje voorop werd de ring de kerk uit gerold richting kinderkerk, waar zij de rest van de dienst gewerkt hebben aan het maken van ‘vriendschapsarmbandjes’- drie gekleurde touwtjes kunnen samen één hele mooie maken!
Na deze viering van samen bidden en zingen was de Akker wederom gevuld en kon men met weer een koffie erbij nog even doorkletsen over koetjes en kalfjes, of toch over de vraag van de dag.
“Welke uitkomst zou het voor jou de moeite waard maken om je in te zetten voor de eenheid van de kerken?
‘Één zijn, maar elkaar ook vrij laten en dan samen groeien’.
‘Bereidwilligheid en interesse naar elkaar toe, en samen een manier vinden om dat ook naar buiten uit te dragen’.
Weet u het al?
Uw antwoord kunt u in de reacties kwijt- Ik ben benieuwd, en hoop dat we er ook werk van maken!
– Jillis van Maaren