In onze Vituskerk in Hilversum is (bijna) alles mogelijk. De ene keer treffen de kinderen van Lering en Vermaak er een woestijn aan. En de volgende keer blijkt er een bioscoopzaal te zijn, waarvoor je een echt toegangskaartje nodig hebt. Dat was het geval op zaterdag 9 april bij de laatste bijeenkomst van dit schooljaar. Zoals elk jaar zag deze laatste middag er anders dan de andere middagen. Zo zijn we een keer met alle kinderen naar het Bijbels Museum in Amsterdam geweest, en een andere keer naar Museum Orientalis in Nijmegen. Dit keer hebben we in de ‘huisbioscoop’ van de kerk naar een film gekeken: ‘De prins van Egypte’. Wie daarmee wordt bedoeld? Mozes natuurlijk.
Het leven van Mozes verloopt in deze film wel een beetje anders dan in het verhaal dat we uit de bijbel kennen. Maar dat maakt dit verhaal misschien wel des te boeiender voor ons. Want hoe reageer je als je leven tot twee maal toe op zijn kop wordt gezet? Bijvoorbeeld wanneer je ineens te horen krijgt dat je geen Egyptische prins bent, maar bij het joodse volk hoort; en wanneer er een stem tot je spreekt bij een struik die wel brandt, maar niet zwart geblakerd raakt. De film laat ons zien hoe Mozes dat allemaal – misschien – beleefd heeft.
Mozes maakt veel mee in zijn leven. Weg uit Egypte komt hij terecht bij zijn (latere) schoonfamilie. Terwijl hij de schapen hoedt voorbij het steppeland, herkent hij de stem van de God van zijn voorouders en gaat hij op weg om te doen wat van hem gevraagd wordt: zijn volk naar het beloofde land brengen. Eenmaal aan de overkant van de Rode Zee in de woestijn zien we Mozes met de stenen tafelen. Hoe we ons moeten gedragen in ons leven is hierop voor altijd opgeschreven. Zoveel eeuwen later verbinden die regels ons met de geschiedenis van Mozes en zijn volk.
In de pauze van de film en na afloop stond er heel wat lekkers klaar. Het jaar afsluiten moet tenslotte een beetje feestelijk gebeuren. Omdat het prachtig weer was, kon dat in de tuin van de pastorie. En als er popcorn, prikkertjes met kaas-en-druiven, plakjes worst en chips zijn, dan is het zeker feest, zoals één van de kinderen zei.