We schrijven februari 2014: de verhuismaand van pastoor Wietse en pastoor Leen. Een flinke groep van de OK Vitusjeugd (de jongste 7, de oudste 16) hangt op het vloerkleed van (nu nog) pastoor Leen’s eetkamer. Beide pastoors op een kruk er tussenin.
En waar ging dat dan over?
De pastoors mochten van alles aan de jongeren vragen. Wat ze nou echt vervelend vonden bijvoorbeeld. Of wat de nieuwe pastoor voor de oudere jongeren zou moeten doen.
En de jongeren mochten alles aan de pastoors vragen, zo lang het niet beledigend zou zijn. Als de pastoors geen antwoord wilden geven mochten ze passen, maar dat is niet gebeurd.
Weet u bijvoorbeeld van welke sporten ze houden?
Wandelen doen ze allebei. Pastoor Leen tennist ook nog, pastoor Wietse fietst graag.
Over voetbal. Wie weet er wat pastoor Wietse met Sparta te maken heeft bijvoorbeeld? En door een verspreking kreeg pastoor Leen de vraag of hij de kerk van Ado Den Haag al had gezien…
Verder ging het over huisdieren: pastoor Wietse geen poes, pastoor Leen weer wel.
Via de vraag naar huisdieren kwam de vraag naar huisgenoten en partners. Zo kwamen de jongeren aan een nieuwtje! Pastoor Wietse blijkt in februari te gaan trouwen met zijn partner Maarten waar hij al meer dan 23 jaar mee samen is! Ze trouwen nog in Den Haag, maar in het voorjaar komt er een nog een feest, hopelijk in de tuin van de Hilversumse pastorie.
Wat vindt pastoor Leen minder leuk aan Den Haag? Mm, de tuin daar lijkt op een postzegel, vergeleken met die aan het Melkpad. Tja, je kunt niet alles hebben. Pastoor Leen kan straks in de tuin van het werkpaleis kijken. Als hij zo hoog durft te klimmen in huis tenminste…
Beide pastoors mochten vertellen wat het ergste is dat ze ooit is overkomen tijdens een mis.
Bij Leen was dat het brandalarm, dat een keer afging en waarvan hij niet wist hoe het uit moest. En Wietse heeft verteld en voorgedaan hoe hij, de enige keer ooit dat hij misdienaar was, met afzakkende onderrok door het middenpad van de kerk schreed, een grote schaal wijwater in beide handen.
Er waren nog veel meer vragen natuurlijk, maar we kregen ook allemaal honger. En hebben heerlijk Mexicaans gegeten aan de grote bestuurstafel. Dat past net, het was zo nu en dan een enorm kabaal en de meeste schaaltjes gingen leeg. Pastoor Leen bleek nauwelijks te weten hoe hij een taco moest vullen. Beide pastoors hebben van de jongeren een wandelkaart van hun nieuwe omgeving gekregen, om zich vast een beetje te oriënteren. Vreemd genoeg kreeg pastoor Leen ook een soort stress-balletje… waar zou dat nou toch goed voor zijn?
(Met dank aan Laurette voor het verslag.)